Dumbphne (2016)
Video and Installation
In collaboration with Simon Weckert
Residency at TADAEX (Tehran Annual Digital Arts Exhibition)
Exhibited at Mohsen Gallery, Tehran, Iran
Duration: 15 minutes
Single-Channel Video
Video and Installation
In collaboration with Simon Weckert
Residency at TADAEX (Tehran Annual Digital Arts Exhibition)
Exhibited at Mohsen Gallery, Tehran, Iran
Duration: 15 minutes
Single-Channel Video
___________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________
Dumbphne (2016)
The dumbphne is a conversational rigour that attempts to question how we utilise the smart phone.
The physicalisation of apps are performed in real space to examine these virtual modes of embodiment to the extreme, opening up this dialogue to the wider public. It becomes a mobile-manifesto that investigates the potentiality of the user redesigning this hand-held device, questioning the very structures behind this controlled “individualisation.”
«گوشی خنگ» یک موشکافی محاورهای است که قصد دارد شیوهی استفاده از «تلفن هوشمند» را مورد پرسش قرار دهد.
عینیسازی اپلیکیشنها در فضای واقعی انجام شده تا این شیوههای تجسم بهطور افراطی مورد بررسی قرار گیرند و این گفتوگو با طیف گستردهتری از مخاطبین صورت پذیرد.
این مورد به بیانیه تلفن همراه تبدیل شده است که امکان بالقوهی طراحی مجدد این ابزار توسط کاربر را بررسی میکند و ساختاری که در ورای این «منفردسازی» کنترل شده قرار دارد را مورد پرسش قرار میدهد.
___________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________
Dumbphne (2016)
The dumbphne is a conversational rigour that attempts to question how we utilise the smart phone.
The physicalisation of apps are performed in real space to examine these virtual modes of embodiment to the extreme, opening up this dialogue to the wider public. It becomes a mobile-manifesto that investigates the potentiality of the user redesigning this hand-held device, questioning the very structures behind this controlled “individualisation.”
«گوشی خنگ» یک موشکافی محاورهای است که قصد دارد شیوهی استفاده از «تلفن هوشمند» را مورد پرسش قرار دهد.
عینیسازی اپلیکیشنها در فضای واقعی انجام شده تا این شیوههای تجسم بهطور افراطی مورد بررسی قرار گیرند و این گفتوگو با طیف گستردهتری از مخاطبین صورت پذیرد.
این مورد به بیانیه تلفن همراه تبدیل شده است که امکان بالقوهی طراحی مجدد این ابزار توسط کاربر را بررسی میکند و ساختاری که در ورای این «منفردسازی» کنترل شده قرار دارد را مورد پرسش قرار میدهد.
___________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________
The dumbphone is a conversational rigor that attempts to question how we utilise the smart phone.
The physicalisation of apps are performed in real space to examine these virtual modes of embodiment to the extreme, opening up this dialogue to the wider public.
It becomes a mobile-manifesto that investigates the potentiality of the user redesigning this hand-held device, questioning the very structures behind this controlled “individualisation.”
«گوشی خنگ» یک موشکافی محاورهای است که قصد دارد شیوهی استفاده از «تلفن هوشمند» را مورد پرسش قرار دهد.
عینیسازی اپلیکیشنها در فضای واقعی انجام شده تا این شیوههای تجسم بهطور افراطی مورد بررسی قرار گیرند و این گفتوگو با طیف گستردهتری از مخاطبین صورت پذیرد.
این مورد به بیانیه تلفن همراه تبدیل شده است که امکان بالقوهی طراحی مجدد این ابزار توسط کاربر را بررسی میکند و ساختاری که در ورای این «منفردسازی» کنترل شده قرار دارد را مورد پرسش قرار میدهد.
The physicalisation of apps are performed in real space to examine these virtual modes of embodiment to the extreme, opening up this dialogue to the wider public.
It becomes a mobile-manifesto that investigates the potentiality of the user redesigning this hand-held device, questioning the very structures behind this controlled “individualisation.”
«گوشی خنگ» یک موشکافی محاورهای است که قصد دارد شیوهی استفاده از «تلفن هوشمند» را مورد پرسش قرار دهد.
عینیسازی اپلیکیشنها در فضای واقعی انجام شده تا این شیوههای تجسم بهطور افراطی مورد بررسی قرار گیرند و این گفتوگو با طیف گستردهتری از مخاطبین صورت پذیرد.
این مورد به بیانیه تلفن همراه تبدیل شده است که امکان بالقوهی طراحی مجدد این ابزار توسط کاربر را بررسی میکند و ساختاری که در ورای این «منفردسازی» کنترل شده قرار دارد را مورد پرسش قرار میدهد.
